بگو باران نبارد
از من همین کلمات برای تو می‌مانند
همین نجواهای نشسته
بر سپیدیِ برفِ برگْ برگِ روزان
بر سوسوی سورِ ستارگانِ شبان
شکننده و لرزان
و گریزان از تکرار
از من همین کلمات برای تو می‌مانند
هرچند با باران خلوت بسیار داشته‌ام
بگو باران نبارد
هم‌آغوشی باران و کلمات
همین عاشقانه آرام را هم از تو خواهد گرفت
از دفتر تاب رنجوری
کاش سایه این دیروز و
روزانِ خسته و خراب دیگر
با منِ شکسته
تا تو
تا طراوت
تا ترانه
تا هی شبنم نشسته بر گونه‌های گل
گل من
همان خراب و خسته و شکسته می‌پایید
از دفتر نفسم گرفت، سربالایی‌های تند تپّه شیان
بی‌جهت نیست که هی می‌بارم
پی رازیست در این نزدیکی
پسِ پستوی گریز کلمات
پسِ فردای دریغ فریاد
به حقیقت نزدیک
:هی!
هی می‌بارم
با خودم می‌گویم
های ها گریه کنم
رخ او در نظرم می‌شکفد
همه‌ام محو رخش
همهمه‌ام محو
تمام
... و فقط می‌بارم
از دفتر عطر کوچه باغ‌های ونک
و زاده می‌شوم
هر بامداد
از درون خویش
از دفتر نشسته بر درخت سپیدار، کندوی پنجم، حفره آخر
نه شوقی به رفتن
نه ذوقی به ماندن
تو را می‌سُرایم
تو را در سکوت شبانه
از دفتر نفسم گرفت، سربالایی‌های تند تپّة شیان